رابطه بین اسم های مشتق و فعل. اون فرضی که در صرفیون و در ادبیات وجود داره اینه که اسم های مشتق از فعل مشتق می شوند. خب تو یه معنا میشه اینو بحث کرد و ممکنه درست باشه. ولی وقتی بحث رو توسعه میدیم، معنا به این شکل میتونه باشه که فعل ها از اسم مشتق گرفته شدند. به چه معنا است؟ به این معنا که اگر اسم مشتقی نباشه فعلی نخواهد بود. اگر فاعلی هست که فعلی رو انجام میده اون فاعل، اسم فاعل اون فعل بوده که این فعل رو انجام میده. یعنی ظرفیت انجام فعل رو داشته که اون فعل رو انجام میده. اگر اسم مفعولی است در رابطه با یک فعلی یعنی اون اسم مفعول ظرفیت تحقق اون فعل در خودش رو داشته. وقتی میگیم اسم مشتق یعنی اینکه فعلی انجام خواهد شد. فعلی مرتبط به این اسم مشتق وجود خواهد داشت. این شاید به معنای این نباشه که چون فعلی وجود خواهد داشت این اسم مشتق هست. این به معنای اینه که چون اسم مشتقی هست...
