در بحث پرداختن به علوم مختلف روشی که امروز در دنیا دنبال میشه پرداختن جزئی به علومه. یعنی در واقع ما به اجزا می پردازیم به شکل ریزترین شکلی که می تونه باشه. یعنی حداکثر که بتونیم موضوع رو ریز میکنیم باز خردتر میکنیم باز خردتر میکنیم. در واقع بعد از روابط اجزای خرد حرکت میکنیم و کل رو به دست میاریم و احصا میکنیم. رابطه های کلی تر رو به دست میاریم. کل رو می شناسیم. انسان رو می خوایم بشناسیم از اجزا شروع میکنیم تا حداکثر ممکن که می تونیم ریز کنیم. یه پدیده طبیعی رو می خوایم بشناسیم به جزء خرد میکنیم در حداکثر ممکن که می تونیم. این یه انتخابه یعنی ما الان شیوه شناختمون و کشف مون رو بر اساس جزء گذاشتیم میشد بر اساس کل هم پیش بره، کمتر داره پیش میره.
فلاسفه عموما به کل فکر میکنند. برخی از علوم سنتی عموما به کل فکر میکنند خیلی وارد جزء نمیشوند. مثلا تفاوت طب سنتی و طب جدید یه بخشیش همینه در نگاه به کل یا نگاه به جزء. طب جدید بیشتر جزء نگاه میکنه مولکولی نگاه میکنه طب قدیم خیلی مولکولی نگاه نمی کنه طب سنتی کل نگاه میکنه. یک فرایند کلی رو می بینه به اجزا کار نداره. به اجزا ریز و جزئی کار نداره. قواعدش و نسخه هاش بر اون کل استواره. طب جدید قواعدش بر جزء استواره. لذا شما مثلا برای کشف یه بیماری میری آزمایش میدی آزمایش مولکولی میدی برای بررسیش هم به صورت مولکولی بررسی میشه. در علم جدید اجزا زیاد میشن چون اجزا زیاد میشن بعضی از پدیده ها شناختشون سخته. چرا؟ چون وقتی اجزا زیاد میشن داده ها بسیار زیاد میشه. داده ها و روابط اون داده ها بسیار توسعه پیدا می کنند لذا ممکنه به نظر علم جدید برخی از موضوعات در عالم موضوعات بی نظم باشند. موضوعاتی باشند که قاعد‌ه‌مند نیستند. علتش حجم زیاد داده هاست اگر بر داده های زیاد اشراف پیدا کنه یعنی از اون اجزا داده ها یک روزی اون علم بتونه به مجموعه اون داده ها اشراف پیدا کنه و در لحظه بتونه جمع اون داده ها رو تحلیل بکنه در واقع به کل اون داده ها به برایند او داده ها اشراف پیدا کرده اون دیگه براش قاعده داره براش بی نظم نیست.
