ما در بحث معنا یابی بر اساس روابط نحوی، باید چند سطح معنا را پیش ببریم. یعنی چند سطح ارتباط رو پیش ببریم. در ارتباطات نحوی ابتدا سطح یک ارتباطات رو پیش ببریم. برای رسیدن به سطح یک ارتباطات، ما باید حداقل در عمده روابط اسم مشتق ها، اسم مشتق ها رو تبدیل کنیم به یک جمله فعلیه و بر اساس آن روابط رو پیش ببریم. یعنی در واقع پایه روابط را بگذاریم در جامد های غیر مصدری. برای شاخه جامد های غیر مصدری بگذاریم بر فعل ها. در اسم جامد های غیر مصدری میریم و روابطی که اونجا داره، رسم جامد های غیر مصدری رو جدا پیدا کنیم. در شاخه جامد های غیر مصدری مبنا را بگذاریم بر فعل ها. یعنی اسم مشتق ها را به فعل تبدیل کنیم. با چی مواجهیم در جملات؟ روابطی که فعل ها دارند و خدمت شما عارضم که جامد مصدری داره، در شاخه یک. جامد مصدری و فعل ها روابطی که دارند آنها را لحاظ کنیم روابط درجه یک، روابط سطح یکی که دارند، روابط مستقیم با اولویت یک که دارند، آنها در معنا یابی استفاده بشند. در جامد های غیر مصدری روابطشون لحاظ بشند که باید اونجا بحث خودش انجام بشه. مرحله بعد بریم تو روابط دو. روابط دو اسما هستند. انواع و اقسام روابط دیگه هستند که رابطه مستقیم یک، نیستند. میشه سطح دو رابطه. این الگو رو دنبال کنیم بریم سطوح دیگه روابط رو پیدا کنیم. ممکنه یک واژه با یک واژه دیگه رابطه مستقیم نحوی نداشته باشه، رابطه سطح یک. رابطه سطح دو به معنای حضور و وجود در یک عبارت نحوی مشترک نداشته باشند، ممکنه تو یه جمله نباشند. عمده رابطه مستقیم توی یک جمله اتفاق بیفته. ممکنه حتی تو یک عبارت نحوی هم نباشند. عمده روابط نحوی غیر مستقیم سطح دو، توی عبارت اتفاق می‌افتند. بخشیشون هم تو یک جمله اتفاق می‌افتند. وقتی مثلاً نوع جمله، جمله کبری است. بعد ممکنه حتی بعضی از روابط نحوی اتفاق بیفته دوتا مفهوم دوتا واژه مد نظر حتی توی یک عبارت نحوی نیستند. ولی دارای یک رابطه نحوی هستند. مثلاً یک استیناف فلان وجود دارد یا حتی یک ارتباط دیگه وجود داره، ارتباط مثلاً منطقی بین دو عبارت وجود داره یا شکل های دیگر رابطه ای که ممکنه بین دو عبارت وجود داشته باشند و بین اون دو واژه یک ارتباطی را ایجاد کنند.
یکی از دستاوردهای اینجا میتونه این باشه، سطحی از رابطه با عنوان رابطه در ساختار سوره، نه در ساختار یک جمله، نه در ساختار یک عبارت نحوی، بلکه در ساختار یک سوره. یعنی هر آن چیز که تو سوره است ممکنه به شکلی روی معنای این یا بعضی از آنچه که توی یک سوره است ممکنه به شکلی بر اساس ساختار سوره در معنای این مؤثر بشند، این هم اونجا بدست بیاریم ولی اون معنای میزان تاثیر معنا، معنای سایر واژگان بر اساس ساختار سوره در این واژه است. این میشه سطحی از یک رابطه دیگه. لذا رابطه ها به این شکل تفکیک کنیم. به نظر اولین رابطه ای که ما داریم سطح یک رابطه نحوی است. برای سهولت در این کار باید بسیاری از اسم های مشتق رو معادل جمله فعلیه اش را ببینیم، که اگر این کار رو بکنیم بسیاری از روابط اون واژه اسم مشتق وارد سطح دوم میشند در سطح یک مورد بررسی قرار نمی گیرند. دو بحث باید اینجا دنبال کنیم،1- کدام یک از اسم مشتق ها رو باید معادلش رو به عنوان جمله فعلیه قرار بدیم؟ 2- در کدام یک از روابط نحوی مربوط به اسم مشتق ها این تبدیل رو باید انجام بدیم و اون رابطه رو نباید در معنای مصدر آن اسم مشتق، لحاظ بکنیم، در به دست آوردن معنای مصدر اون اسم مشتق؟ خب این دوتا مسئله رو باید حل کنیم.
