فرض ما در طرح بالقرآن اینه. در معناشناسی قرآن یعنی در یافتن معانی حقیقی قرآن، آن چیز که محوره، پایه هست، اصلی ترین موضوع است، بحث لسان قرآن است. و سایر موارد. ممکنه کسی مطرح کنه که مثلاً شرایط حضور رسول الله ص در محضر خدا، موقعیت رسول الله، شرایط جغرافیایی و موضوعات مختلف دیگر که میتونه بین رسول خدا و خداوند متعال وجود داشته باشه، در ذهن رسول الله ص وجود داشته باشه، مد نظر خدا باشه، در شرایط پیرامونی گفتگو وجود داشته باشیم، در شرایط آینده ی این بیان این گفتگو وجود داشته باشه، ممکنه مطرح بشه خب همه این ها موثر هستند، در فهم کلام در معناشناسی کلام. ما عرض میکنیم موثر هستند. همه این ها موثرند. همه اینها هستند که ان کلام را ایجاد کردند. ولی نکته کجاست؟ نکته اینجاست که همه آنها خودشون رو در ادبیات نشان دادند. ادبیات قرآن، لسان قرآن یکی از رسالت هایش نمایش همه آن فاکتورهایی است که در تولید این کلام موثر بوده. لذا همه اون فاکتورها را در دل خودش سوار کرده و داره به نمایش میگذاره. شرایط زمانی، شرایط مکانی، احوال رسول الله ص، منظر خداوند متعال، منظر رسول الله، شرایط جغرافیایی، همه در ادبیات سوار شده. نکته ما در بحث لسان قرآن اینجاست. اگر ما سایر فاکتورها را ببینیم خوبه. خوبه به معنای اینکه ما را در فهم ادبیات کمک میکنه. ولی آن چیزی که مهمه ادبیات هست. سایر فاکتورها اگر ما به درستی بتونیم سایر فاکتورها رو موجود رو درک کنیم، کشف کنیم. از تاریخ بدست بیاریم. از نقل قولی به برخی از فاکتورهای حادث شدن این کلام پی ببریم. رسیدیم اون فاکتورها ما رو در درک ادبیات این کلام کمک میکنه. اگر کسی مشرف به همه آن ادبیات باشه به معنای جامع شاید بتونیم بگیم که بی نیاز از اون فاکتورهاست.
