با یه نگاه اگر بخوایم به منطق نگاه بکنیم، منطقی که بشر داره، یعنی قاعده های منطقی که داریم، منطق توانمندیی است که ابزاری است که به ما قدرت قضاوت در مورد گزاره ها رو میده. یه گزاره ای می تونه تولید بشه به ما توانمندی قضاوت صحیح بودن یا ناصحیح بودن در مورد اون گزاره رو به ما میده. مثلا اگر یه کسی اومد گفتش، یه شرطی رو مطرح کرد، اگر علی به شهر الف بیاید حتما حسین به شهر ب خواهد رفت. بعد دوباره یک گزاره ی دیگری رو مطرح میکنه، می فرماد علی به شهرالف آمده است. این دوتا جزء معلومات ماست. منطق چه میکنه؟ میاد میگه اگه یه گزاره ای بود به نام اینکه حسین در شهر الف هست. به ما قدرت قضاوت می ده که بگیم این گزاره درست است یا غلطه. آن زمانیکه علی در شهر الف هست، حسین در شهر الف هست. به ما قدرت قضاوت می ده. ما براساس اون استنتاج منطقی که از معلومات به دست میاریم نتایجی میگیریم، اون نتیجه میشه خودش یک گزاره ای که از تو استنتاجات به دست میاد. وقتی کسی گفت به ما که علی به شهرالف آمده است ما نتیجه میگیریم که پس حسین به شهر ب رفته است. این نتیجه باعث میشه که ما براساس این نتیجه در مورد گزاره های دیگر قضاوت کنیم. در مورد برخی از گزاره ها که می تونه مربوط به حسین باشه قضاوت کنیم. پس منطق ابزاری است که به ما قدرت استنتاج میده، قدرت نتیجه گیری میده، قدرت گزاره سازی میده. ما گزاره می سازیم. براساس معلوماتی معلومات جدید می سازیم، این منطق هست. و اون معلوم جدیدی که می سازیم مبتنی بر معلومات قبلی است و صحیح هست. منطق به ما یاد میده که چگونه از یک معلوم، معلوم جدید بسازیم که صحیح باشه که دقیق باشه. منطق اون معلوم صحیح نیست. منطق اون معلوم جدیدی نیست که بوجود میاد. منطق اون ابزاری است که به ما یاد میده که چگونه این معلوم جدید رو صحیح بسازیم.
