لسان قرآن یا به تعبیری لسان، آمده که ما یک پدیده رو به بهترین شکل بیان کنیم. به بهترین شکل درخور اون موضوع در اون جایگاهی که می خوایم بیان کنیم. لذا یک جایی در مورد پدیده باران آمدن، گفته میشه باران می آید. یک جایی گفته میشه خداوند باران را نازل میکند. هیچ جایی گفته نمی شه جاذبه زمین آب ابرها را به سمت زمین می کشد و می آورد. این بیان کما اینکه با واقعیت تطبیق داره، درخور طرح مسئله و مسائل موجودی که اونجا بیان می شده نبوده. بیانش غیر لسانی نیست، در دل لسان هست ولی مدبرانه نبوده یعنی با تدبیر نبوده بحث. لذا یک زمانی گوینده وقتی صحبت می کنه با استفاده از ظرفیت لسان، که ظرفیت لسان چیه؟ اینکه یک پدیده را یک واقعیت را یک حقیقت را با توجه به قواعد لسان به اشکال مختلف می تونه بیان کنه، به بهترین شکل بیان کنه. این ظرفیت در قرآن انجام شده. به بهترین شکل در اون جایی که باید مطرح می شده. مثلا خورشید طلوع می کند، می تونستیم بگیم که زمین می چرخد خورشید دیده می شود. ما خورشید را دیدیم بخاطر چرخش زمین. همه اینها بیان یک واقعیت هست از جای مختلف، در سطوح مختلف، با تأکیدات مختلف، با توجهات مختلف نسبت به اون پدیده که اینها در بستر لسان اتفاق می افته. دو پدیده نیست، یک پدیده هست با توجهات مختلف، یک پدیده هست با تأکیدات مختلف.
